DENHAAG-Verkiezingen voor het Europees Parlement lijken in een heleboel opzichten niet op nationale parlementsverkiezingen. We kiezen geen premier of president, geen regering en maar een klein Nederlands deel van een groot Europees Parlement. Maar dat betekent niet dat er op 4 juni niets te kiezen valt. Laat ik er twee keuzes uit lichten.
Een eerste grote keuze is of we durven te leren van de crisis. Als minister van financiën merk ik in het overleg met mijn Europese collega’s dat we het gevaar lopen dat nu al het gevoel van urgentie weg ebt, dat nu al weer nationale belangen zo belangrijk gemaakt worden dat de ferme wil om een aantal zaken grensoverschrijdend te regelen al weer ter discussie lijkt te staan.
Dat is onacceptabel. Juist nu moeten we doorpakken. Durven we Europees toezicht aan op financiële instellingen? Of berusten we bij de praktijken van de afgelopen jaren dat landen met elkaar concurreren op slechter toezicht (”race to the bottom”) teneinde financiële instellingen een aantrekkelijker vestigingsklimaat te kunnen bieden? Durven we gemeenschappelijke afspraken te maken om de excessieve bonuscultuur in de financiële sector aan te pakken of laten we dat over aan zelfregulering en het zelfde vrije spel der krachten dat de afgelopen jaren zo jammerlijk gefaald heeft?
Met een conservatief-liberaal Europa krijg je het laatste. Ik wil niet dat we over x jaar weer zo een crisis hebben en kies, net als de progressieve fractie in het Europees parlement, voor gemeenschappelijke afspraken zonder vrijblijvendheid.
Een tweede keuze betreft de invloed van Europa. Pleidooien tegen Europese samenwerking, zoals die van de SP en de PVV, snijden een weg, de Europese weg, af om bondgenoten te zoeken, samen te werken en domweg sterker te staan.
Die samenwerking hebben we juist hard nodig op terreinen als energie, klimaat, financieel toezicht en grensoverschrijdende criminaliteitsbestrijding. Maar daarbij moeten we wel kritisch zijn en niet alleen maar voor meer Europa pleiten, maar ook voor minder en vooral voor een beter Europa. Een voorbeeld is het landbouwbeleid. Nog altijd 30% van de begroting zijn landbouwsubsidies die voor een groot deel niet nodig zijn of waar ook gewoon op nationaal niveau op besloten kan worden. En nog eens 30% gaat naar herverdelingsfondsen waarvan de helft bij nota bene de rijkste landen terecht komt! Lijkt me verspilling.
Laten we dat geld nu eens anders en beter inzetten. Deels terug naar de lidstaten, deels ter financiering van de zaken waar het voor europa in de toekomst echt om draait: duurzame energie, een schoon klimaat, innovatief onderzoek! Dat is een van de grote keuzes in het Europees parlement de komende jaren. Kortom, er valt 4 juni echt wat te kiezen.
Een eerste grote keuze is of we durven te leren van de crisis. Als minister van financiën merk ik in het overleg met mijn Europese collega’s dat we het gevaar lopen dat nu al het gevoel van urgentie weg ebt, dat nu al weer nationale belangen zo belangrijk gemaakt worden dat de ferme wil om een aantal zaken grensoverschrijdend te regelen al weer ter discussie lijkt te staan.
Dat is onacceptabel. Juist nu moeten we doorpakken. Durven we Europees toezicht aan op financiële instellingen? Of berusten we bij de praktijken van de afgelopen jaren dat landen met elkaar concurreren op slechter toezicht (”race to the bottom”) teneinde financiële instellingen een aantrekkelijker vestigingsklimaat te kunnen bieden? Durven we gemeenschappelijke afspraken te maken om de excessieve bonuscultuur in de financiële sector aan te pakken of laten we dat over aan zelfregulering en het zelfde vrije spel der krachten dat de afgelopen jaren zo jammerlijk gefaald heeft?
Met een conservatief-liberaal Europa krijg je het laatste. Ik wil niet dat we over x jaar weer zo een crisis hebben en kies, net als de progressieve fractie in het Europees parlement, voor gemeenschappelijke afspraken zonder vrijblijvendheid.
Een tweede keuze betreft de invloed van Europa. Pleidooien tegen Europese samenwerking, zoals die van de SP en de PVV, snijden een weg, de Europese weg, af om bondgenoten te zoeken, samen te werken en domweg sterker te staan.
Die samenwerking hebben we juist hard nodig op terreinen als energie, klimaat, financieel toezicht en grensoverschrijdende criminaliteitsbestrijding. Maar daarbij moeten we wel kritisch zijn en niet alleen maar voor meer Europa pleiten, maar ook voor minder en vooral voor een beter Europa. Een voorbeeld is het landbouwbeleid. Nog altijd 30% van de begroting zijn landbouwsubsidies die voor een groot deel niet nodig zijn of waar ook gewoon op nationaal niveau op besloten kan worden. En nog eens 30% gaat naar herverdelingsfondsen waarvan de helft bij nota bene de rijkste landen terecht komt! Lijkt me verspilling.
Laten we dat geld nu eens anders en beter inzetten. Deels terug naar de lidstaten, deels ter financiering van de zaken waar het voor europa in de toekomst echt om draait: duurzame energie, een schoon klimaat, innovatief onderzoek! Dat is een van de grote keuzes in het Europees parlement de komende jaren. Kortom, er valt 4 juni echt wat te kiezen.
-Wouter Bos is partijleider van de PvdA-
FONTE:NOS
Sem comentários:
Enviar um comentário
Comentar com elegância e com respeito para o próximo.